Beynimizin pencerelerinden olan gözlerimizi hayata açtığımızda bilinçaltımız devrededir ama bilincimiz mışıl mışıl uyumaktadır. Bilinçaltımız genlerimiz doğrultusunda hareket eder.
Yedi yaşına kadar ailemizden aldığımız eğitimle davranışımızın yaklaşık %70’i şekillenir. Yedi yaşında bilinç devreye girer. Bilincin devreye girmesiyle birlikte yargılama yeteneğimiz oluşmaya başlar.
Tam da bu sıralarda eğitim- öğretim hayatımız başlar; fakat bilincimiz daha tam olarak gelişmediği için ipler hala bilinçaltının elindedir. O ne isterse onu yaparız. Dur durak bilmeyiz.
Her istediğimizin olması için kimimiz ağlar, kimimiz küser, kimimiz sevimli olmaya, kimimiz inatlaşmaya başlarız. Yani anne ve babamızın olaylara karşı davranışlarını öğrenir onların nabzına göre şerbet veririz.
Kuralsız, disiplinsiz bir şekilde yetişen bilinçaltımızın öğrendikleri bilinçlendikçe işkenceye dönüşür. Söz dinlemez, kural tanımaz oluruz. Ayrıca bilincimiz bunların doğru olmadığını da bize duraksamadan söylemeye devam eder fakat bilincin söylediklerini bilinçaltı doğruluğunu bilir ama uygulayamaz.
Çünkü bilinçaltı disipline olmayı, kurallı olmayı öğrenememiştir. Yanlışların farkında olup doğrusunu yapamamak işkence haline dönüşür bizim için. Kendimizi sevemeyiz. Başkalarına özeniriz. Kötü alışkanlıklar, kötü arkadaşlıklar ediniriz ve mutsuzuzdur.
Çünkü doğru olanı bilir; fakat uygulamayı bilemeyiz.