Gazetemizin de köşe yazarı, Gebze American Life Dil Okulu’nun kurucusu Dr. Mustafa Sedefoğlu; 1994-95 yıllarında askerde birlikte görev yaptığı ve trafik kazasında yanı başında şehit olan can dostu Özcan Altuner’in anısına yazdığı ve onun adını taşıyan öykü kitabı “Özcan” bugün yayına çıktı.

Askerde bir yıl boyunca Özcan’la birlikte, çıkılan son yolculuklarına kadar, çok komik ve eğlenceli olaylar yaşadığını belirten Sedefoğlu sözlerine şöyle devam etti; “Erzincan orduevinde asteğmen olarak görev yaparken arkadaş olduğumuz org ve piyano sanatçısı Özcan (Altuner) ile inanılmaz maceralar yaşadık. Berat Gecesi’ndeki o son yolcuğumuzda ise bana ‘hazır olduğunu, artık ölebileceğini’ söylediğinde başımdan savmıştım. Sonrasında cebinden çıkan şiirinde ‘ne olur unutmayın beni, ben ölünce!’ diyerek onu her daim hatırlamamızı isteyen Özcan’ın vasiyetini kitap yazarak gerçekleştirmiş oldum. 25 yıldır ailesiyle iletişim halindeydim. En son geçtiğimiz Ramazan Bayramında aklıma geldi. Hazır Pandemi de varken bu işi bitirmeli ve ailesine bayram hediyesi olarak sunmalıyım dedim. Zaten dün gibi hatırladığım o inanılmaz ayları ve yaşadığımız son günü kâğıda dökmek çok da zor olmadı açıkçası. Hayalim ailesinin de yaşadığı İstanbul Küçükçekmece’de, onun adına bir parka veya sanat merkezine adının verilmesi. Bunun için Küçükçekmece Belediyesi ile irtibata geçmeyi düşünüyorum.”

Kitabın tüm gelirini çocukların eğitimi için bağışlayacağını ifade eden Sedefoğlu; Özcan’ı yakından tanımak isteyenlerin, Kitapyurdu Doğrudan Yayıncılık (KDY) tarafından sunulan kitabı https://www.kisa.link/P1t6 link üzerinden sipariş verebileceklerini belirtti.

Kitabın arka kapağından:

===============================================================

"İnsan, ilginç ya da yararlı ne anlatabilir? Başımıza gelmiş olan şeyler, ya herkesin başına gelmiş ya da yalnızca bizim başımıza gelmiştir; ilk durumda bayatlamıştır, ikinci durumda da bizden başkası anlayamaz onları. Ben hissettiklerimi yazıyorsam, hissetmenin ateşini azaltmak için başka çare olmadığından." (Fernando Pessoa)

“Bazı öyküler vardır bittiğinde şöyle dersiniz: ‘keşke bu öyküyü ben yazmış olsaydım.’ Yazar Mustafa Sedefoğlu'nun ‘Özcan’ isimli gerçek öyküsünü okuduğumda ‘keşke bu öyküyü ben yazmış olsaydım’ dedim. Hüzünlü bir hikâye. Sürükleyici, açık ve akıcı bir üslupla yazılmış. Türk edebiyatına kazandırılmış harika bir 'ilk eser'.” (Bekir Yıldız)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Komutanım, Barış Manço’yu sever misiniz?”

Yerden sigara izmaritlerini toplarken, diğer askerlerin arasından hafifçe başını doğrultup bana bakarak sordu bu soruyu. Acemi birliğinde toz toprak içinde kaldığı için solduğu anlaşılan yeşil bir kamuflaj içindeki zayıf bedeni ile yere çömelmiş; yanaklarının terden mi, yoksa kendiliğinden mi pembe olduğunu o an bilemediğim, güleç yüzlü bir çocuk bana doğru bakıyordu…

Onun da kaderinin çizilmeye başladığı gün olduğunu sonradan anladığım bu tanışma anına, benim o şarkıyı istemsizce mırıldanmamın mı, yoksa acemi birliğinden usta birliğine geldiği ilk gün olmasına rağmen cesaretini toplayıp o soruyu bana sorabilmesinin mi sebep olduğunu bilemiyorum. Gerçi bilsem de fark etmezdi ki! Sonuçta, sebebi hangisi olursa olsun biz o an tanışacaktık ve bu tanışma bizi 15 Ocak 1995 tarihine, Pazar’ı Pazartesi’ne bağlayan o soğuk zemheri Berat Gecesi’ne götürecekti.

“Adın ne senin asker?”

Hafif kekeme bir şekilde cevap verdi ve hikâyemiz işte o an başladı,

“Özcan, komutanım!”