İnsanların en büyük zaafı, hep daha fazla büyümek ve daha fazla kazanmaktır...
Gücüne güç katmak adına. gücü orantısız kullanmaya kalkmak iyi değildir...
Tarih boyunca orantısız güç kullanarak yapılan her haksızlığın sonu yok olup gitmektir...
Çünkü o güç gün gelir biter ve o gücü sana verenler de seninle işleri bittiğinde bir kirli peçete gibi seni kenara atarlar...
Hayat böyledir...
Kimsenin ahı ise kimse de kalmaz...
Öyle insanlar varki, gücü elde edebilmek adına birilerinin maşası olurlar ve o birilerine kendilerini her alanda kullandırırlar...
Zira zannederler ki "bende olan bu güç, bana verilen bu güç bitmez, istediğimi yaparım, dilediğimi çizerim" ama işin aslı öyle değildir...
Ne söylemiş atalarımız?
"Alma mazlumun ahını, çıkar aheste, aheste" aynen de öyle olur...
Zamanında elinde olan ve hiç bitmeyeceğini düşündüğün ahlar gün gelir seni yakar ve küle döndürür...
Birilerine güç için kendini kullandırmak; onurunu, şerefini ve haysiyetini ayaklar altına almakla eş değerdir...
Bir bakarsın; zirvedesin ve bir bakarsın ki o zirveden son hız yere çakılmışsın...
Zirveye kendi çabanla çıkmak iyidir, ama o zirveye kendi çabalarınla değil de birilerinin iteklemesiyle çıkmak ve sırtını başkalarına dayayarak hayatını idame ettirmeye çalışmak; birilerinin kölesi olmak demektir...
Bu kölelik hep senin peşinde olur...
O zirveye tırmanırken birilerinin sırtına basarak tırmanmak hayatının hatasını yapmak demektir...
En hayırlı olanı zirveye çıkarken, kendi çabanla o zirveye çıkmaktır...
Birilerine "gebe" olarak o zirveye tırmanırsan o zirveye çıktığında doğum sancısı tuttuğunda ne olduğunu anlamaz ve uçurumun dibine çakılırsın...
Bu nedenledir ki; insanlar, daha akıllı ve dürüst davranmalı hayatları boyunca...
İnsanları kırıp dökmemek gerekir, kalplerini kırmamak gerekir...
O kırıp döktüğün, hayatlarını kaydırdığın günahsız masumların ahı ne sende kalır ne de kendini kullandırttıklarında kalır...
